در «بحار الانوار» به نقل از «امالی» شیخ صدوق، از رسول خدا(ص) آمده است:
«روزی حضرت یحیی (ع) جمعی از روحانیین را دید که جامه های موئین بر تن و کلاههای
پشمین بر سر کرده، گریبانها چاک داده و با زنجیر خود را به ستونهای مسجد بیت
المقدس بسته بودند». یحیی (ع) نزد ما درآمد و فرمود: «برای من جامه و کلاه پشمین
بباف تا به بیت المقدس روم و به عبادت خداوند تبارک و تعالی بپردازم». مادر وی
جریان را به حضرت زکرّیا عرض کرد. حضرت زکرّیا (ع) از او پرسید: «ما ادعیک الی
هذا؟» چه چیز تو را به این امر واداشته است؟ یحیی (ع) عرض کرد:
«پدر جان مگر نه اینست که کودکان خُرد نیز، جان می
سپارند؟!»
[پس هراس آن دارم که خدا مرا نیامرزد و به عذاب دوزخ
دچار فرماید.]
زکرّیا (ع) فرمود: «آری».
سپس مادرش را گفت که برای او تهیه کند.
حضرت یحیی (ع) جامه را به تن کرد، کلاه بر سر نهاد و
به بیت المقدس شتافت؛ به عبادت خدای تعالی سرگرم شد و آنقدر در این امر بماند تا
جسمش لاغر و نحیف شد.
یک روز بر حال زار خود می گریست که وحی خدا بدو
رسید:
«یا یحیی به جسم لاغر و ضعیف خود گریه می کنی؟ به
عزت و جلالم اگر اندک اطلاعی از آتش دوزخ داشتی، جامه از آهن به تن می کردی!»
این ندا، قرار از یحیی (ع) در ربود و شعله جانش را
برافروخت، و از خوف خدا آنقدر گریست که سیل اشک، گونه هایش را بشکافت و چون رود از
بستر گونه هایش برای همیشه جاری شد و آنقدر صورت آن پیامبر را فرسود تا بدندان
رسید.
زکرّیاری نبی (ع) چون از حال پسر آگاهی یافت، نزد او
آمد و فرمود:
«پسر جان چرا چنین می کنی؟ من تو را از خدای تعالی
طلب کردم تا روشنی دیدگانم باشی».
یحیی (ع) به پدر عرض کرد: «خود گفته ای که همانا
میان بهشت و دوزخ گردنه ایست که جز آنان که از خوف خدا بسیار گریه می کنند، کسی از
آن نتواند گذشت.» ] پس، چگونه از خوف آن روز نگریم؟![.[1]
سزاوار است که در این گونه اخبار فکر کنیم و به
حالات انبیاء و ائمه معصومین (علیهم السلام) و اولیاء خدا توجه کنیم.
دعاهای اهل بیت عصمت توشه راه و وسیله هدایت است. در
این بحر معارف الهی غوطه ور شوید و برای روز حساب بار سفر بندید که آن روز بسیار
عظیم است.
«.... اِنَّ زَلْزَلةَ السَّاعَةِ شَیءٌ عَظیم یَومَ
تَرَوْنَها تَذهَْلُ کُلُّ مُرضِعَة عَمَّا اَرضَعَت وَ تَضَعُ کُلُّ ذاتِ حَمْلٍ
حَمْلَها و تَری النّاسَ سُکاری وَ ما هُمْ بِسُکاری وَ لکِنَّ عذابَ الله شَدیدٌ[2]»
(... زلزله ي روز قیامت حادثه ي بسیار بزرگ و واقعه
ي سختی است، روزی است که مشاهده می کنید زنان شیرده، فرزندان خود را از ترس فراموش
کنند و هر آبستنی بار خود را واگذارد و مردم را از وحشت آن روز بیخود و مست بنگری،
حال آنکه مست نیستند، لیکن، عذاب خدا سخت است).
پي نوشت ها:
[1]. امالی،
شیخ صدوق (ره) ص 27
[2]. سوره ي حج، آیه های
1 و 2